نامه سایت زنان ایران
به دبیرکل سازمان عفو بین الملل

زنان ایران

یکشنبه ١٧ اسفند ۱۳۸۲

خانم آیرین خان عزیز:
تبریکات صمیمانه ما را به مناسبت روز جهانی زن بپذیرید. ما ضمن ابراز خوشحالی از اینکه دبیرکل عفو بین الملل برای اولین بار یک زن است، از شما سپاسگزاریم که حقوق زنان را درحیطه حقوق بشر بویژه مد نظر قرار داده اید و کارزار بین المللی مبارزه با خشونت علیه زنان را در روز جهانی زن آغاز می کنید.

ما زنان ایرانی همبستگی خود را با این کارزار بیان می داریم و در این راستا از شما دعوت می کنیم که به ایران بیائید و از نزدیک با ما و مسائل ما آشنا شوید. ما امیدواریم که که آشنایی بیشتر میان زنان ایرانی و عفو بین الملل به پیشبرد هرچه بیشتر اهداف هر دو گروه کمک نماید همچنانچه تاکنون عفو بین الملل در کمک به زنان ایرانی بسیار فعال بوده است و شایسته است که از این فرصت استفاده کنیم و از زحمات عفو بین الملل در زمینه توقف سنگسار و کاهش اعدام ها در ایران تشکر کنیم. افسانه نوروزی زندگی خود را مدیون تلاش های عفو بین الملل است. عفو بین الملل در راه نجات زندگی کبری رحمانپور و ماندانان نیکخو منفرد نیز کوشیده است.

حقوق زنان در ایران بطور آشکارا و سیستماتیک نقض می شود و در بسیاری از موارد نقض حقوق زنان و اعمال خشونت علیه زنان توسط قانون رسمیت یافته و اجرا می شود. شیوه های عمده خشونت علیه زنان در کشور ما شامل خشونت خانوادگی، قتل های ناموسی، خشونت خیابانی، خشونت روانی در خانه و محیط های جمعی می باشد. شاید ذکر یک نمونه برای بیان شدت مسئله خشونت علیه زنان در کشور ما کافی باشد، و این حادثه ای است که دو هفته پیش در صحن مجلس شورای اسلامی روی داد. یک نماینده زن، خانم فاطمه حقیقت جو، توسط یک نماینده مرد تهدید به کتک و برخورد فیزیکی شد و این تهدید چنان جدی بود که نمایندگان زن دیگر مجبور شدند که در مقابل این زن سپری انسانی بسازند و از وی محافظت کنند و مردان دیگر نیز مجبور به مداخله به منظور پیشگیری از اعمال این خشونت شدند. آنچه در زیر می آید، از جمله عواملی است که مبارزه با خشونت علیه زنان را در کشور ما بویژه دشوار می سازد.

1 – خشونت علیه زنان از دیرباز در خانواده و جامعه جای گرفته و به همین دلیل در طول تاریخ به رفتار متعارف در محیط های خصوصی و جمعی تبدیل شده است. از این رو پدیده ای است که در لابلای سنت و فرهنگ پنهان است و کمتر به صورت "مسئله" شناخته می شود.

2 – قانون رسمی کشور از خشونت علیه زنان حمایت می کند. مرد حق تجاوز به همسر خود را دارد و اگر چه حق کتک زدن در قانون تصریح نشده است، اما زن حق خروج از خانه را – حتی اگر توسط شوهرش مورد خشونت و آزار قرار بگیرد – ندارد. پناه دادن به زنی که خشونت دیده، می تواند توسط شوهر زن پیگرد قانونی داشته باشد! مرد می تواند زن را در صورتی که رابطه جنسی با مردی برقرار کند، به قتل برساند و مورد پیگرد قانونی قرار نخواهد گرفت! زن خشونت دیده نمی تواند به سادگی از شوهر خود طلاق بگیرد، و حتی اگر بخواهد از خانه بیرون رود و شب را در هتلی سر کند، قوانین به شکلی طراحی شده اند که این کار عملا ناممکن یا بسیار دشوار خواهد بود.

3 – از نظر اجتماعی هیچ نهادی برای حمایت از زنان خشونت دیده وجود ندارد. گرچه دولت مدتهاست قول تاسیس خانه های امن را داده است، اما هنوز حتی یک خانه امن نیز در ایران وجود ندارد. از نظر اقتصادی هیچگونه بودجه ای صرف آموزش زنان و یا بالابردن آگاهی عمومی در جامعه درباره مسئله خشونت علیه زنان نمی شود. متاسفانه حتی یک خط بحران تلفنی هم برای همدردی با این قربانیان خشونت وجود ندارد.

4 – از نظر سیاسی تلاشی جهت منع قانونی خشونت علیه زنان صورت نمی گیرد چرا که متاسفانه حضور زنان در صحنه سیاست ایران بسیار کمرنگ است.

نتیجه همه این عوامل این است که نه تنها خشونت علیه زنان کاهش نمی یابد، بلکه بنا براخبار و گزارش های رسانه های عمومی درایران، عوارض جنبی آن نیز به بیماری های اجتماعی افزوده می شود و به عنوان نمونه، میزان طلاق، فرار زنان از خانه، و خود سوزی زنان رو به افزایش است.

کارزار بین المللی مبارزه با خشونت علیه زنان از طرف عفو بین الملل امید و زمینه تازه ای برای مبارزه ما در راه احقاق حقوق بشری ما می گشاید. ما صمیمانه امیدواریم که این کارزار به رشد آگاهی عمومی در ایران کمک نموده و در راه بهبود شرایط زندگی زنان ایرانی موثر باشد.

با آرزوی موفقیت برای شما، امیدواریم که دعوت ما را برای دیدار از ایران بپذیرید.

شادی صدر
سردبیر
از طرف فعالین و روزنامه نگاران زنان ایران